W lotniczym czasopiśmie „Lotnik i Automobilista” w 1913 roku Kazimierz Tetmajer, zapewne pod wpływem wrażeń wyniesionych z pokazów lotniczych organizowanych w „Dni Awiacyjne” pisał:
„Jeżeli, geniusz ludzki doprowadzi do tego, że człowiek zapanuje nad powietrzem, będzie to moim zdaniem, największy wynalazek od czasów wynalezienia ognia i koła, przede wszystkim tym ważniejszy, że rozwinie i wzbogaci do nie dających się przewidzieć rozmiarów umysł ludzki…”
Gdy ucichły działania wojenne w 1918 roku uwagę zwrócono na lotnictwo cywilne, które mając pokojowy charakter starało się łączyć interesy narodów, zbliżało je i przyspieszało wymianę kultury oraz dóbr gospodarczych.
W odrodzonej Polsce postępująca normalizacja przyspieszyła natężenie prac rozwojowych w przekonaniu, że przyszłość lotnictwa to wypełnienie hasła, które Wyspiański z rozpaczą rzucał w próżnię, a które realizowali: Żwirko, Wigura, Skarżyński, Bajan, Pokrzywka …”lecieć a nie dać się minąć”.
Myśl powołania do życia reprezentacji i władzy lotnictwa sportowego zrodziła się w Poznaniu, gdzie w roku 1919 powołany został Aeroklub Polski. Jednak trudna sytuacja gospodarcza kraju nie pozwoliła na działalność i Aeroklub przestał istnieć. Dopiero w 1927 roku, po szeregu posiedzeń organizacyjnych, 15 grudnia na Zamku Królewskim w Warszawie powołano oficjalnie Aeroklub Rzeczpospolitej Polskiej. Pierwszą decyzją władz Aeroklubu było nawiązanie kontaktów z Międzynarodową Federacją Lotniczą (FAI) istniejącą od 1905 roku w Paryżu.
Jednocześnie z założeniem Aeroklubu Rzeczpospolitej Polskiej z inicjatywy studentów powstawały aerokluby. Pierwszy „Aeroklub Akademicki” w Warszawie, a następnie w Krakowie.
W lokalu Stowarzyszenia Studentów Akademii Górniczej w Krakowie przy ulicy Retoryka 1, dnia 30 stycznia 1928 roku powołano „Aeroklub Akademicki” jako drugi po warszawskim. Inicjatorem jego powołania i pierwszym prezesem został por. pil. dr Tadeusz Halewski. Na początku aeroklub miał dwie sekcje: ogólną, której zadaniem było propagowanie i upowszechnianie wiedzy oraz techniczną, która prowadziła szkolenia praktyczne.
Wokół Aeroklubu skupiło się liczne grono młodzieży, nie tylko akademickiej. W pierwszym roku zorganizowano dwa kursy teoretyczne dla 60 osób i jeden pilotażowy dla 8 osób.
W 1928 roku Aeroklub był gospodarzem pierwszego zjazdu delegatów aeroklubów akademickich. Od 1 października 1929 roku koronną własną imprezą samolotową był Lot Południowo-Zachodniej Polski – od roku 1934 – im. Franciszka Żwirki, trzykrotnego zwycięzcy tej imprezy. W 1931 roku Kraków był organizatorem I Kongresu Lotniczego, na którym omawiano założenia rozwojowe lotnictwa sportowego. W Aeroklubie dokonano reorganizacji, zmieniono Statut i nazwę na „Aeroklub Krakowski”. Pięciolecie Aeroklubu uczczono organizacją II Kongresu Lotniczego. Rok później członkowie aeroklubu – Jerzy Bajan i Gustaw Pokrzywka, wygrali IV Challenge 1934 w Warszawie.
Krakowscy lotnicy startowali z powodzeniem w wielu zawodach krajowych i zagranicznych: samolotowych, szybowcowych, balonowych i modelarskich.
Znaczącym etapem działalności wychowawczej było utworzenie w 1936 roku Harcerskiej Eskadry Lotniczej im. mjr. Idzikowskiego przy aeroklubie w Krakowie oraz plutonu tej eskadry w Zakopanem.
Wiosną 1938 roku odbył się w Krakowie teoretyczny kurs pilotażu szybowcowego dla nowych członków. Latem tego roku odbyło się praktyczne szkolenie pilotów szybowcowych w Szkole Szybowcowej Krakowskiego Okręgu Wojewódzkiego LOPP w Bodzowie.
W obrębie Bielańsko-Tynieckiego Parku Krajobrazowego, przy trakcie Tyniec-Kraków znajduje się wzniesienie – Góra Kostrzewska. W 1936 roku zaadaptowano go na zaplecze szybowiska Szkoły Szybowcowej Krakowskiego Okręgu Wojewódzkiego LOPP.
Rozwija się również modelarstwo lotnicze. W latach trzydziestych krakowscy modelarze odnieśli kilka sukcesów w skali ogólnopolskiej.
W roku 1935 Aeroklub Krakowski liczył 147 członków, w tym 63 pilotów samolotowych, wśród nich trzy kobiety. Pierwszą kobietą, która w latach trzydziestych ukończyła szkolenie i latała samodzielnie była Karolina Iwaszkiewiczówna. Drugą była Jadwiga Pitulanka.
Po wyzwoleniu w 1945 roku zorganizowane grupy młodych ludzi zabezpieczały poniemiecki sprzęt lotniczy. Sekcja Lotnicza Studentów Wydziałów Politechniki zorganizowała szkolenie na przedwojennym szybowisku w Bodzowie, gdzie reaktywowano Szkołę Szybowcową, której kierownikiem i instruktorem został Marian Markowski.
W kwietniu 1946 roku przeniesiono szkolenie lotnicze na przedwojenne prywatne lotnisko ks. Radziwiłła w Balicach, dokąd sprowadzono poniemiecki barak przeznaczony na hangar. 2 maja 1946 roku wznowiono oficjalnie działalność Aeroklubu Krakowskiego, którego prezesem został inż. Eugeniusz Tor.
29 czerwca 1947 roku Liga Lotnicza podpisała z Aeroklubem RP deklarację o wzajemnej współpracy.
W 1949 roku Aeroklub przejął lotnisko na Pasterniku wraz z hangarem.
W roku 1952 Aeroklub przeniósł się na lotnisko w Pobiedniku Wielkim.
Po 1956 roku w nowych warunkach w Aeroklubie PRL, którego Aeroklub Krakowski był jednostką organizacyjną, piloci i działacze lotnictwa z entuzjazmem podejmowali działalność w lotnictwie sportowym.
W 1957 roku w Warszawie powstało Polskie Towarzystwo Astronautyczne, którego oddział w tym samym roku powołano w Krakowie.
Trzydziestolecie Aeroklubu uczczono wznowieniem przerwanych przez wojnę Samolotowych Zawodów Lotu Południowo-Zachodniej Polski im. Franciszka Żwirki. Zawody rozegrano w Krakowie w dniach 29.09 – 4.10.1958 roku. Startowało 8 załóg na samolotach Junak-3 i Jak-18.
W końcu lat 50-tych i początku 60-tych do hangaru na lotnisko Rakowice-Czyżyny decyzją Ministerstwa Komunikacji zwożono cenny i unikalny sprzęt lotniczy, który przekazano w czasowe użytkowanie Aeroklubowi Krakowskiemu.
W 1963 roku Zarząd Główny Aeroklubu PRL powołał Ośrodek Ekspozycji Sprzętu Lotniczego przy Aeroklubie Krakowskim.
W okresie 23 sierpnia do 12 września 1964 roku przygotowano wielką wystawę lotniczą, która stała się zalążkiem pierwszego w Polsce Muzeum Lotnictwa. Powstałe w Krakowie Muzeum Lotnictwa i Astronautyki stało się centralną lotniczą instytucją o charakterze naukowo-badawczym oraz kulturalno-oświatowym.
W roku 1963 powołano Klub Seniorów Lotnictwa przy Aeroklubie Krakowskim.
Rok 1972 to czterdziesta rocznica pięknego zwycięstwa Franciszka Żwirki i Stanisława Wigury w Challeng 1932 w Berlinie, a zarazem smutna rocznica ich tragicznej śmierci w Cierlisku Dolnym. Dla uczczenia ich pamięci dzielnych lotników w dniach 18-25 września 1972 roku przeprowadzono samolotowy Rajd o Memoriał Żwirki i Wigury na trasie Kraków-Ostrawa. Aeroklub Krakowski reprezentowała załoga: Edward Popiołek i Krzysztof Lenartowicz.
W 1973 roku zapoczątkowała swoje wieloletnie sukcesy Sekcja Modelarska Aeroklubu Krakowskiego. Pierwsze zawody rakiet amatorskich zostały rozegrane w Krakowie. Do dzisiaj Sekcja Modelarska jest jedną z najbardziej aktywnych sekcji Aeroklubu Krakowskiego, organizatorem licznych zawodów krajowych i międzynarodowych, a jej członkowie są w posiadaniu wielu rekordów światowych i krajowych.
W 1977 roku krakowscy piloci na zawodach zorganizowanych w Austrii zdobyli wicemistrzostwo świata. Światowe sukcesy osiągane przez pilotów Aeroklubu Krakowskiego trwają niezmiennie do dzisiaj.
Kolejne sukcesy nasi piloci odnieśli w lataniu precyzyjnym w Wielkiej Brytanii (1981), a Krzysztof Lenartowicz zdobył tytuł indywidualnego mistrza Świata i Europy w Szwecji (1982), w Norwegii (1983) i Irlandii (1984).
Kolejne lata to sukcesy braci Mariana, Wacława i Krzysztofa Wieczorków, którzy wielokrotnie triumfowali w Samolotowych Mistrzostwach Świata i Europy. Należy podkreślić, że rodzina braci Wieczorków tworzy najlepszą załogę w historii sportu samolotowego Aeroklubu Krakowskiego.
W roku 2007 na Greckiej wyspie Rodos, Aeroklub Krakowski otrzymał od międzynarodowej organizacji lotniczej FAI dyplom d’Honneur za długoletnią działalność i osiągnięcia sportowe.
W roku Jubileuszu 80-lecia Aeroklubu Krakowskiego na mistrzostwach Świata w Austrii (2008) Wacław Wieczorek i Michał Wieczorek zdobyli wicemistrzostwo świata.
Na rodzimym terenie, w Toruniu zostają rozegrane XIX Mistrzostwa Świata w Lataniu Precyzyjnym. Pilot Aeroklubu Krakowskiego Krzysztof Wieczorek zwycięża zawody i tym samym zdobywa trzeci z rzędu tytuł Mistrza Świata (Toruń, Polska 2009, wcześniej Dania 2004, Francja 2006)
Michał Wieczorek zostaje Mistrzem Świata w Lataniu Precyzyjnym i tym samym potwierdza, że krakowscy lotnicy są najlepsi na świecie. Zawody rozegrano w Republice Południowej Afryki (2011).
